Hattabi kerkon vdekjen...

Ka gabuar kush mendon se ne kete titull eshte hiperpolizuar. Perkundrazi, kjo eshte e verteta. Kur te themi se Hattabi kerkon vdekjen, kjo eshte ne shikimin e shumices kurse ne shikimin e tij, ai kerkon jeten komplete, ngase kerkon te bie shehid. Shehidllekun nuk e gjeti ne Afganistan, perkunder perpjekjes se tij
rraskapitese dhe orvajtjeve te tija te palodhshme, andaj vazhdoi ta kerkoje ne Taxhikistan.
E poashtu nuk arriti edhe aty. Mirepo, Hattabi nuk i humbi shpresat andaj u nis per ne Ceceni duke vazhduar ne kerkimin e shehidllekut, derisa Allahu ia mundesoi ate qe e kerkonte. Keshtu e llogarisim, e lusim Allahun s.v.t. qe ta pranoje prej shehidave. Rruga e vdekjes, apo kerkimi i vdekjes, nuk ishin te shtruara me lule, por ishte me plage, vuajtje, heroizem qe me te i mahniti edhe vete heronjte, para se t’i mahniste Ruset, te cilet ndoshta do te mbesin kohe te gjate duke mos besuar se dora e tradhtise e ka vrare kete trim, i cili ua shijoi vdekjen dhe poshterimin gjate viteve. Hattabi, Allahu e meshirofte, udhetimin e tij e filloi qysh nga viti 1988 ku prezentoi shumicen e operacionve te medha ushtarake ne xhihadin Afgan. Prej tyre marrja e Xhelalabadit, Hostit, dhe ne clirimin e Kabulit ne vitin 1993. Pershkruan njeri prej muxhahideve se si u godit Hattabi me te shtena zjarri ne barkun e tij permes nje mitralozi me standart prer 12.7m.m ne afganistan
(te shtenat me standart 12,7m.m perdoren per shpuarjen (depertimin) e celikut dhe pnacireve. Sic thone ekspertet, ne rast se goditet njeriu me te, ia shendrron mishin ne brum prej mishi dhe gjaku).
Vazhdon ky muxhahid dhe thote:
“gjate nje operacioni ishim ulur ne nje dhome ne vijen e fundit ne nate. Ndersa ne vijen e pare ishte luftim i ashper. Per pak minuat pas kesaj ngjarjeje, hyri Hattabi tek ne ne dhome me fytyre te zbehur, mirepo perkunder kesaj sillej me sjellje normale. Hyri ne dhome duke ecur ngadal, pastaj u ul ne anen tjeter te dhomes dhe ishte i qete nuk fliste, perkunder tradites se tij. Ne ate rast ndien vellezerit se ka dic te te pazakonshme edhepse ai nuk nuk nxorri as nje fjale, e nuk u duk asnje levizje qe te bente te kuptosh se ka
dhimbje. Atehere e pyetem ne mos ka ndonje plage? Pastaj tregoi se eshte plaguar lehte gjate qendrimit te tij ne radhat e para ne balle te luftimit dhe se plaga nuk eshte e rrezikshme. U afrua nje nga vellezerit qe ta shoh plagen e tij, por Hattabi refuzoi qe t’ia tregoj vendin duke potencuar se nuk eshte e rrezikshme.
Mirepo, vellau kembenguli qe ta shoh plagen dhe ia preku rrobat e tij kah barku i tij, ku verejti se rrobat ishin permbysur ne gjak, gjakderdhja vazhdonte furishem panderprere. Atehere shpejtuam dhe kerkuam nje auto dhe e derguam ne spitalin me te aferm. Gjate gjithe kesaj kohe, Hattabi perseriste duke thene se plaga e tij nuk kerkon gjithe kete perkujdesje, ngase ajo eshte e thjeshte”.
PAS DISFATeS Se Bashkimit Sovjetik dhe terheqjes se tyre nga Afganistani, Hattabi degjoi dhe nje grup i vogel prej vllezerve , per nje lufte te re, e cila silllej kunder te njejtit armik, por kesaj rradhe ne Taxhekistan ne vitin 1993. Qendruan aty dy vite, ku i luftonin ruset neper kodrat e mbuluara me bore me
gjithe mungesjen e pajisjeve dhe armeve.
Aty Hattabi kishte humbur dy gishterinj prej dores se tij te djatht kur i kishte eksploduar nje bombe dore ne doren e tij, gje qe i shkaktoi plage te renda saqe u detyrua t’i kepuse dy gishtrinje. U munduan vellezerit muxhahide qe ta bindin te shkoje ne Peshavar per sherim por refuzoi dhe kishte vendosur qe te lyej plagen me mjalte.
Veproi ashtu dhe e mbeshtjelli plagen duke thene se kjo gje do ta sheroje plagen dhe nuk ka nevoje qe te shkoj ne Peshavar. Ajo lidhje me te cilen mbeshtjelli doren e tij mbeti prej asaj dite.
Pas dy viteve ne Taxhikistan, ukthye Hattabi dhe grupi i vogel ne Afganistan ne fillim te vitit 1995.
Ne kete kohe ishte fillimi i luftes ne Ceceni.
I pershkruan Hattabi ndenjat e tij kur kishte percjellur lajmet e Cecenise permes nje kanali televeziv i transmetuar permes satelitit ne Afganistan dhe tha:
“Kur i pash grupet Cecene te veshura me shirita ne koke ku shkruante:LA
ILAHE IL-LALLAH MUHAMEDUN RESULULLAH dhe bertisnin me parollen All-llahu
Ekber, kuptova se atje ne ceceni ka xhihad dhe vendosa qe te shkoj te ta”.
Hattabi udhetoi prej Afganistani per ne Ceceni dhe me te ishte edhe nje grup i formuare prej tete muxhaideve. Kjo ngjau ne pranveren e vitit 1995. Kaluan kater vite pas kesaj, kur pervoja e Hattabit ne Afganistan dhe Taxhikistan u duk sikur te ishte loje femishe (nga angazhimi i tij qe u verejt ne Ceceni).
Pergjegjesit ruse thone: se sipas statistikave te tyre, numri i ushtareve te vrare gjate tri vitesh ne luften e Cecenise ka kaluar numrin e ushtareve te vrare gjate dhjete viteve lufte ne Afganistan, per disa here.
Me 16. prill te vitit 1996, Hattabi i priu nje operacioni prej me te guximshmeve. Eshte fjala per priten (gracken) ne “Shatoj” ku Hattabi kishte komanden e 50 muxhideve ne perballimin dhe shfarosjen e nje batalioni rus i perbere prej 50 automjeteve qe leshonin Cecenine. Thone burimet ushtarake se 223 ushtare u vrane prej te cileve 26 oficera te medhenje dhe u shkaterruan te pesedhjete automjetet teresisht.
Nga ky operacion rezultoi shkarkimi i tre gjeneraleve nga posti i tyre .
Kete operacion e publikoi vete Boris Jelsini ne parlamentin rus. Operacioni ne fjale u inqizua komplet ne videokasete prej te ciles gjinden disa pamje ne faqen “azzam” ne internet . Per disa muaj pas ketij operacioni, i njejte grup realizoi nje operacion sulmues kunder antitankeve dhe njehere me “Sager At-3” ne kampin rus ku rezultoi shkatrrimi i nje helikopteri me nje rakete tjeter. Eshte inqizuar edhe ky operacion komplet ne nje videokasete. Jo vetem kac. Grupi i Hattabit mori pjese edhe ne sulmin e njohur te Groznit
ne gusht te vitit 1996, te cilin e udhehoqi komandanti cecen Shamil Basajevi.
Emri i Hattabit u zbulua edhe njehere, kur me 22 dhjetor te vitit 1997 i priu nje grupi prej 100 muxhahideve, cecen dhe jocecene, dhe sulmuan komanden supreme te brigades trakinerike numer 136 mbrenda tokave ruse dhe ne thellesi prej 100 km, ku i shkaterruan 300 automjete dhe vrane nje numer te konsiderueshem prej ushtareve ruse, kurse prej muxhahideve rane shehid dy persona, njeri prej tyre ishte Ebu Bekr Akideh (nga Egjipti), prej komandanteve te larte ne grupen e Hattabit, meshira e allahut qofte mbi ta.
Pas terheqjes se trupave ruse prej Cecenise ne vjeshten e vitit 1996, Hattabi prej heronjeve popullore.
Qeveria Cecene i dhuroi medaljen e trimerise. Gjithashtu u gradua edhe me graden “Gjeneral Major” gjate nje manifestimi, ne te cilen prezentuan kamandantat legjendar, ne luften e Cecenise, Shamil Basajevi dhe Selman Rudajev.
Pra vrasjes se Xhevher Dodajevit, Hattabi gezoi autoritet nga ai dhe respekt qe e arriti me punen e tij e jo me fjale. Besonte –Allahu e meshirofte- me besim te bindshem se afati i tij do te perfundoje kur e ka caktuar Allahu s.v.t, nuk shpejtohet per asnje moment e as nuk shtyhet. Shpetoi prej perpekjeve te shumta per vrasjen e tij. Me e aferma prej tyre ishte ajo kur ai voziste nje kamion te madh rus, i cili shpertheu dhe u be i llomitur. Personi afer tij u vra, kurse ai as nuk u gervisht. Ebu Umer En-Nexhdi thote: ne nje prej tregimeve te tija rreth terheqjes nga Groznia dhe veshtersive me te cilat u ballafaquan aty. “U angazhua komandanti Hattab –Allahu e ruajte(eshte thene kjo shprehje ne rrefimin e ngjarjes se Groznit kur Hattabi ishte akoma gjalle)- me vezhgimin e rruges personalisht per ta siguruar qetesine e rruges. Keshtuqe qendroi pa gjume ne netet e gjata te njepasnjeshme dhe mendonte rreth problemit te te plagosurve, te semureve e te shendoshve pa dallim. Kjo nuk eshte per tu cuditur ngase komandantet tane ecin rruges se Pejgamberit [salallahu alejhi ve selem] dhe orientohen me shoket e Tij [Allahu qofte i kenaqur me ta].
Ne nje end tjeter thote: “komandanti suprem (Hattabi) kerkonte rrugen me te lehte. Qe t’i rauaj dhe kursej forcat tona dhe fuqine tone. Keshtuqe e demonstroi veten para rreziqeve me shume se kater here.
Gjithe kete vetem e vetem te na largon nga veshtersite dhe mundimet.
Kjo ndodhi ne rastin kur duhej te ngjitemi nje kodreje te larte dhe dihej se po te ngjitshmi per kodre do te humbnim forcat tona.
E gjithe kjo ishte pasukses dhe me ne funde, pas gjitha mundimeve dhe perpekjeve u detyruam te ngjitemi kodres”
Allahu e meshirofte te ndjerin e tokave te Cecenise, i cili e tregoi trimerine e tij te madhe perballe luftimit te tij armiqte e Allahut ne shume vende. Urtesia e Allahut s.v.t. e kerkoi qe vdekja e tij te jete ne shtrat dhe te
bertiste me zerin e tij te larte: “Mos flejshin syte e frikacakeve”.
O Allah ngrite shkallen me sahabet dhe trashego ate ne pasrdhesit e tij te mbetur. Pranoje ate prej shehideve dhe njerezve te mire.
Ndersa ketij ummeti te plagosur kopenzoja me dike qe eshte edhe me i mire.
“Vertet te Allahut jemi dhe te ai do te kthehemi”